Zakir Sadatlıya

 

Çoxdandı belə ağlamamışdım, bəlkə ona görədir ki, ağrılarım iti bir ülgüc kimi hər an canımı  kəsir, həyat kompasını itirmiş adamlar  kimi öz  içimdə fırlanıram. Ağladım,  iti ülgüc korşaldı, çox şeylər mənə daha aydın  görünməyə başladı.

Bu o zaman idi ki,  5 iyun 2013-ci il tarixdə Park lnn oteldə Milli Kitab Mükafatının təqdimetmə mərasimi idi, geniş ekranda nümayiş olunan qısa bir filmdə Rafiq Tağı, Zakir Sadatlı, Zərdüşt  Şəfizadə bizə baxırdı və  Rafiq Tağı reanimasiya otağında  barmaqlarını qatlayaraq ona neçə bıçaq zərbəsi vurulduğunu deyirdi. Zərdüşt Şəfizadə  barmaqları arasında “Kent” siqaret qutusunu fırlayır və gözlərinin altı ilə həyata baxırdı. Zakir Sadatlı az qala ekrandan düz yanımıza düşəcəkdi. Ötən tədbirlərdə onlar bizimlə bir sırada oturmuşdular. İndi  narahat oturduğumuz yerlərdən daha yuxarılarda  arxayın  dayanıblar... İndi onlar üçün AYB-dən istefa verib-verməməyin  və buna görə internet səhifələrinin  bir günlük qəhrəmanı olmağın heç bir mənası yoxdur. Bircə  şey var, əbədi dünyada ruhun xoşbəxtliyi...

Vaxt vardı,  belə tədbirlərin  birində  Rafiq Tağını mükafata layiq bilmədilər, o nə küsdü, nə incidi, sadəcə adəti üzrə gülümsündü. Rafiq Tağı bizə əl eləyib getdi. İndi bu günkü  mərasim onun çöhrəsi  ilə açılır, zal içini  çəkir, mən də yarı əl çalır, yarı gülür, yarı da ağlayıram. Yanımda oturan Aydın Xan və Nuranə Nur məni sakitləşdirir.

Sağ olsun Nigar Köçərlini, lentdə də olsa  ayrı düşənləri  bizə göstərdi, yada saldı və ondan sonra mən bildim harada səhv və ya düz eləmişəm və burda niyə oturmuşam və niyə çıxıb getmirəm gələcəyimi hönkür-hönkür ağlamağa?

Zakir Sadatlı müsabiqəyə əsər təqdim edəndə sağ idi, indi qalibdir, özü yox. Əsəri birinci yerə layiq  görülüb, məbləğ 3 min manat. Mükafatı qızı alır və sonda bir-iki kəlmə atası haqqında  danışır.

Yadıma Əli Kərimin aşağıdakı iki misrası düşür:

 

Sən mənim qədrimi biləsən deyə,

Bu cavan yaşımda ölümmü  indi.

 

Görəsən, Zakir Sadatlı sağ olsaydı, ona birinci yeri verərdilərmi? Əgər versəydilər, o vaxt Rafiq Tağıya verərdilər. Sağ idi Rafiq Tağı...

Zakir Sadatlının qızı danışır... Gözlərdə işıldayan yaşlar görürəm.

Bəlkə Rafiq Tağı gələn il bu mükafatı ala bilər? Çünki həyatda yoxdur, şansı var. Bəs kitabı mükafata  kim təqdim eləsin?

Zakir Sadatlının qızı danışır...

Mən həmişə Zakiri nədənsə “İçərişəhər” metrosunun qarşısında görərdim. Həmişə də  hava küləkli olar, Zakir də tələsərdi. Elə bilirəm bu səhnə min dəfə təkrar olub, bir an çəkən  bu görüşlərin vaxtı həmişə axşam üstü olardı, ömrü də bir günün ömrü qədər...

Zakir Sadatlının qızı danışır...

Mənim üçün dünyada ən ağır şey qız övladının  öz atasının xatirəsi  haqqında danışmaq və onun adına olan mükafatı almaqdı.

Şairlər, yazıçılar qız övladlarını necə sevirlər, bunu mən yaxşı bilirəm. İtən eynəyin, kitabın və əlyazmanın yerini  həmişə qız övladları yaxşı  bilir... Qızlar analarına çox yaxın olduğundan ata itkisini  iki qat duyurlar və ağlayırlar.

Zakir Sadatlının qızı danışır... Rafiq Tağının qızı qulaq asır.

Həyatı bütün xırdalıqlarına qədər bilirdi Zakir. Əfqanıstan  kimi qarışıq bir ölkədə dəhşətli bir müharibə görmüşdü. Həyatın kürəsində bişib gəlmişdi Zakir.

Mən ağlayıram... Vaqif Bayatlı  bir şeirində  deyirdi:

 

Çox nahaq deyiblər, kişi ağlamaz,

Kişi də ağlayar, könlü-gözü var.

 

Lentdəki Rafiq Tağı, Zakir Sadatlı, Zərdüşt Şəfi ilə aramıza düşən məsafənin uzunluğu nəfəsimiz qədərdir. Nəfəsimiz dayansa, bəlkə də  çata bilərik onlara.

Bəlkə heç çatmağımız da lazım deyil, onlar dayandıqları yerdə daha gözəldir.

Zakir Sadatlının qızı danışır, əlində mükafatın məbləği 3 min manat. Atasının indi ağrıları kəsib, daha ağrı kəsiciyə ehtiyac yox.

Son cümləsində qızın səsi titrəyir, mən bilirəm nə deyir, ah atamın müalicəsinə çata bilməyən pul... gecikən pul.