STAN­­­Sİ­­­YA AP­­­TEK­­­Çİ­­­Sİ

Tarix: 06-05-2021 21:13
Baxış sayı: 670

 

M

ən bu əh­­va­­latı yaş ötə-ötə, ömür ke­­­çə-ke­­­çə gör­­­dü­­­yüm­­­dən, sü­­­jet­­­li qur­­­ma­­­ğa məc­­­bu­­­ram. Həm də on­­­suz elə ömür öz­­­lü­­­yün­­­də sü­­­jet de­­­mək­­­dir.

...Bu gün qa­­­tar­­­la ke­­­çə­­­cə­­­yim stan­­­si­­­ya­­­da din­­­məz 10 il iş­­­lə­­­mi­­­şəm­­­sə də, son­­­ra tə­­­miz 15 il or­­­dan aya­­­ğım kə­­­si­­­lib. Ora­­­nın ca­­­ma­­­a­­­tı da san­­­ki heç ye­­­rə çıx­­­ma­­­yıb: nə bi­­­ri­­­ni bir yer­­­də gör­­­düm, nə bi­­­ri haq­­­qın­­­da bir söz eşit­­­dim. Ba­­­rı qə­­­zet­­­lər­­­də­­­sə ad­­­la­­­rı çı­­­xa, ya şə­­­kil­­­lə­­­ri gö­­­rü­­­nəy­­­di. Ap­­­tek­­­çi Mi­­­ri­­­dən baş­­­qa ha­­­mı­­­nı, hət­­­ta on­­la­­rın ad­­la­­rı­­­nı da, unut­­­muş­­­dum. Açı­­­ğı, özüm­­­də də na­­­mərd­­lik ol­­­du: get-gəl elə­­­mə­­­dim, sim­­­sar san­­­dı­­­ğım adam­­­la­­­rı ara­­­yıb-ax­­­tar­­­ma­­­dım. Hər şey ya­­­lan­­­dan, on­­­lar­­­la ün­­­siy­­­yə­­­tim də san­­­ki yal­­­nız mə­­­va­­­cib xa­­­ti­­­ri­­­nə imiş. Fi­­­kir ver­­­mi­­­şəm, bir vaxt na­­­zir­­­lik­­­dən tə­­­yi­­­nat­­­la-zor­­­la gön­­­də­­­ril­­­di­­­yin yer son­­­ra hə­­­ya­­­tın­­­dan si­­­lin­­­miş ki­­­mi olur.

* * *

Də­­­mir yo­­­lu stan­­­si­­­ya­­­sı ye­­­mə­­­li­­­dən ye­­­mə­­­li yer­­­di. Mi­­­ri öm­­­rü­­­nün ço­­­xu­­­nu bu­­­ra­­­nın ap­­­te­­­ki­­­nə qo­­­yub, hə­­­lə qa­­­la­­­nı­­­nı da qoy­­­maq niy­­­yə­­­tin­­­də idi. "Ömür qoy, hə­­­yat gö­­­tür, - bay, öl­­mə­­yə­­sən, bu­­­nun də­­ha­­nın­­dan çı­­xan hik­­mətə bir bax. - Mən ap­­­te­­­kim­­­də ən uzun srok­­lu dər­­­man ye­­­rin­­­də­­­yəm". Pas­­­port adı Mir­­­məm­­­məd­­­di. Ca­­­ma­­­at əziz-əziz onu "Mi­­­ri", si­­­mic­­­li­­­yi­­­nə gö­­­rə də "cu­­­hud Mi­­­ri", - de­­­yə ça­­­ğı­­­rar­­­dı. Stan­­­si­­­ya lo­­­tu­­­la­­­rı­­­nın­ di­­­lin­­­dəsə "Ma­­­med", bə­­­zən də "Ma­­­me­­­duş­­­ka" idi. Gö­­­rün, se­­­yi­­­də "Ma­­­med", ya "Ma­­­me­­­duş­­­ka" de­­­yər­­­lər? Hət­­­ta - "Mir­­­ma­­­me­­­duş­­­ka"? Tez-tez heç özü­­­nün də inan­­­ma­­­dı­­­ğı bir şe­y fi­k­­­rin­­dən ke­­çər­­di - "Cəd­­­dim bun­­­la­­­rın be­­­li­­­ni qı­­­ra­­­caq". Ki­­­mi if­­­lic vu­­­rur, ki­­­min be­­­li sər­­­pir, ya ra­­­di­­­ku­­­li­­­ti-yeli tər­­­pə­­­nir­­­sə, de­­­mək, onu cəd­­­di tu­­­tub. "Cəd­­­dim cə­­­za­­­sı" - eş­­­şək adam­­­la­­­ra sözü bu olur­­du.

             "Ma­­­med Mi­­­ri, Ma­­­med Mi­­­ri.

              Ada­­­mı ye­­­yər di­­­ri-di­­­ri".

Mi­­­ri­­­nin daz ba­­­şı ha­­zır çırt­­ma­­­lıq­­­dı. Hə, gu­­­ya ağıl­­­lı baş tük sax­­­la­­­maz. Boy­­­u bir qa­­rış­­dı, saq­­qalı iki. Pi­­­şik ki­­­mi də ar­­­xa­­­sı­­­nı ye­­­rə vur­­­maz, "mən Le­­nin boy­­­da­­­yam", - de­­­yər­­­di. Çil-çil də­­­ri­­­si­­­nin rən­­­gi yu­­­mur­­­ta sa­­­rı­­­sı­­­na ça­­­lar­­­dı. Evi ra­­­yon mər­­­kə­­­zin­­­də - stan­­­si­­­ya­­­da özü­­­nü pay­­­taxt ada­­­mı ki­­­mi apa­­­rar. Ye­­­ri­­­şi bir cür, du­­­ru­­­şu bir baş­­­qa cür. An­­­caq di­­­li də var, dil­­­çə­­­yi də. On­­­da can dər­­­ma­­­nı nə de­­­sən, ta­­­pı­­­lar­­­dı. Ap­­­tek­­­də yox­­­du­­­sa, evin­­­də­­­di, evin­­­də də ol­­­ma­­­sa, de­­­mək, "elə­­­si heç far­­­ma­­­ko­­­pe­­­ya­­­da yox­­­dur". Onun "yox­­­du"su­­­na ca­­­ma­­­at­­­da inam çox­­du. La­­­kin öl­­­kə­­­də asan ta­­­pı­­­lan dər­­­ma­n bə­­­zən Mi­­­ri­­­də çə­­­tin ta­­­pı­­lar­­­dı. Al­­­dım qoz, sat­­­dım qoz - asan dər­­­ma­­­nın "xey­­­ri" qu­­­ru ham­­­bal­­­çı­­­lıq­­­dı, de­­­yər­­­di. "Cu­­­hud" aya­­­ma­­­sı bir az da bu cür hə­­­rə­­­kət­­­lə­­­rin­­­dən­­­di.

               "Cu­­­hud Mi­­­ri, cu­­­hud Mi­­­ri.

                Ada­­­mı udar di­­­ri-di­­­ri".

Yox, haq­­­qü­­­çü­­­nə, Mi­­­ri qurd oğ­­­lan­­­dı. De­­­fi­­­si­­­ti Ba­­­kı­­­dan da yox, ge­­­dib bir­­­ba­­­şa öl­­­kə­­­nin gö­­­bə­­­yin­­­dən dar­­tıb gə­­­ti­­­rir­­­di. "Mosk­­va öl­­­kə­­­nin ürə­­­yi yox, gö­­­bə­­­yi­­­dir", - de­­­yər­­­di. Ba­­­kı "ap­­­te­­­kar"la­­­rı­­­nı heç şey­­­tan da al­­­dat­­­maz. Ək­­­si­­­nə, on­­­lar şey­­­ta­­­na pa­­­pış ti­­­kər. Mü­­qa­­yi­­sədə mosk­­va­­­da­­­kı­­­lar imam öv­­­la­­­dı ki­­­mi­­­di­­­lər. Val­­­lah, ora­­­nın "al­­­kaş"ı da öv­­­li­­­ya­­­dır elə bil. Həm də şə­­­hər elə olar da-a. Han­­­sı met­­­ro de­­­şi­­­yin­­­dən çı­­­xır­­­san, bu­­­yur, sənə qə­­­şəng­­cənə bir ap­­­tek. Pən­­­cə­­­rə­­­lə­­­ri önün­­­də - gül dib­­­çək­­­lə­­­ri. Qar­­­daş, axı, cu­­­hud­­­lar qu­­­rub - bu öl­­­kə ağıl­­­sız ola bil­­­məz. Get-ge­­­də öz "cu­­­hud" aya­­­ma­­­sın­­­dan da xo­­­şu gə­­­lir­­­di. O, yaş­­­lı­­­lı­­­ğın­­­da ca­­­van­­­lı­­­ğın­­­dan da­­­ha çox "cu­­­hud"du.

Mi­­­ri yağ­­­lı müş­­­tə­­­ri­­­ni qar­­­daş­­­dan əs­­­kik bil­­­məz. "Yağ­­­lı müş­­­tə­­­ri" yal­­­nız "im­­­port­­nı" dər­­­man­­­lar uda bi­­­lən ali­­­cə­­­nab in­­­sa­­­na de­­­yi­­­lir. So­­­vet dər­­­man­­­la­­­rı ye­­­tim-ye­­­sir üçün­­­dü. O, So­­­vet dər­­­man­­­la­­­rı­­­nı göz qa­­­ba­­­ğı­­­na, şü­­­şə al­­­tı­­­na dü­­­zür; qiy­­­mət­­­lə­­­ri də üs­­­tün­­­də. Vit­­­rin­­­də mar­­­qans­­dan tut­­­muş, pi­­­pet­­­ka­­­ya­­­can hər şey gö­­­rər­­­sən. Fta­­­la­­­zol da var, onun ək­­­si pur­­­gen də. Nə­­­dən­­­sə, içə­­­ri­­­dən yod iyi əs­­­kik ol­­­maz. Elə bil Mi­­­ri yo­­­du bi­­­lə-bi­­­lə ağ­­­zı­­­a­­­çıq qo­­­yur­­­du. Hə, ap­­­te­­­ki əl­­­li yer­­­dən nə­­­za­­­rət­­­də­­­di - dər­­­man de­­­mir­­­lər­­mi, bu­­yu­­rub göz­­­lə­­­ri­­­nə sox­­­sun­­­lar. Al­­­lah gös­­­tər­­­mə­­­sin, ili­­­şər­­­sə, əl­­­li-ayaq­­­lı ge­­­dər. Döv­­lət dov­­şanı ara­­bay­­la tu­­tur. İma­­­rə­­­ti­­­ni də alıb, uşaq bağ­­­ça­­­sı­­­na dön­­­də­­­rər­­­lər.

Mi­­­ri müş­­­tə­­­ri­­­ni ad­­­nan yox, baş­­­qa cür ta­­­nı­­­yar: beş­­­qə­­­pik­­­lik dər­­­ma­­­na beş­­­lik atan müş­­­tə­­­ri, qə­­­pi­­­yə gül­­­lə­­­a­­­ta­­­nı. Qa­­­lı­­­nı, na­­­zi­­­yi. Müş­­­tə­­­ri­­­nin mər­­­di-na­­­mər­­­di var. Ada­­­mı var, eş­­­şə­­­yi var. Əli-Və­­­li, Pir­­vəli, ya Hə­­­sən-Hü­­­seyn - ad­­lar ar­­­tıq şey­­­lər­­­di. Əsas da ka­­­sıb iki gö­­­zü­­­nün düş­­­mə­­­ni idi. Bu da - on­­­la­­­rın. "Mi­­­ri gec-tez ka­­­sıb əlin­­­də ölə­­­cək", - bax, bu sö­­­zü məc­­­lis­­­lər­­­də öz qu­­­la­­­ğıy­­­la eşi­­­dən­­­lər ol­­­ub.

Hə­­­yət­­­də gə­­­zi­­­şən, hər­­­dən qa­­­pı­­­dan içə­­­ri boy­­­la­­­nan, san­­­ki Mi­­­ri­­­ni ax­­­ta­­­ran xo­­­ruz da özü­­­nü şüb­­­hə­­­li apa­­­rır. Bəl­­­kə də bu xo­­­ruz onu güd­­­mək üçün gön­­­də­­­ri­­­lib.

Ap­­­tek kol­­­lek­­­ti­­­vi iki­­­cə nə­­­fər­­­dən iba­­­rət­­­di - mü­­­dir və xa­­­di­­­mə. Yə­­­ni Mi­­­ri və To­­­ma. Son­­­ra­­­dan bi­­­lə­­­si, Ta­­­ma­­­ra kim ola - Ali­­­kin ana­­­sı. Ət­­­li-can­­­lı, ya­­­man da su­­­yu­­­şi­­­rin bir ar­­­vad­­­dı. Ara­­­da söz gə­­­zir­­­di ki, ar­­­tıq qə­­rib­­lik Aliki adam elə­­yib, gəl­­­mə­­­yi "vot-vot"da­­­dı. To­­­ma­­­nın əri ölü­­­vay bir şey­­­di; bəd­­­bəxt ye­­­ri­­­di­­­yi yer­­­də­­­cə ya­­­tar­­­dı. Düz yol­­da ayağı to­­puq vu­­rur. Ha­­­va dö­­­nən ki­­­mi də diz­­­lə­­­ri top ki­­­mi şi­­­şir. Ar­­­va­­­dı ap­­­te­­­kə dü­­­zə­­­lən­­­də, çır­­­tıq ça­­­lıb oy­­­na­­­mış­­­dı. ...Bir ge­­­cə cu­­­hud Mi­­­ri yu­­­xu­­­da gö­­­rə­­­si ki, To­­­ma­­­nın bud­­­la­­­rı­­­nı bərk-bərk qu­­­caq­­­la­­­yıb. O, Ta­­­ma­­­ra­­­nın da­­­dı­­­nı yu­­­xu­­­da bi­­­lə­­­si, sa­­­ba­­­hı za­­­ra­­­fa­­­ta sa­­­lıb bir-iki bar­­­ma­­­ğı­­­nı ona to­­­xun­­­dur­­­du. Ar­­­vad  po­­­mi­­­dor ki­­­mi qı­­­zar­­­dı­­­sa da, din­­­mə­­­di. Ara açı­­­lı­­şan­­­da, o, Mi­­­ri­­­yə de­­­yər­­­di ki, elə bat­­­mış əri də bi­­­rin­­­ci onun bud­­­la­­­rı­­­na aşiq olub. "Əl­­­bət­­­tə, sə­­­nin bud­­­la­­­rın ba­­­şın­­­dan qiy­­­mət­­­li­­­dir", - Mi­­­ri də - To­­­ma­­­ya. To­­­ma­­­nın ye­­­ga­­­nə qor­­­xu­­­su oğ­­­lun­­­dan­­­dı. Ma­­­ğıl Ma­­­rı­­­day­­­dı, baş-qu­­­la­­­ğı dinc­­di. Hər­­­çənd baş­­­qa ana­­­lar ki­­­mi on­­­dan öt­­­rü da­­­rı­­­xar­­­dı da. Ya­­­şı otu­­­za ça­­­tıb, ar­­­tıq iki də­­­fə tür­­­mə­­­də olub, am­­­ma hə­­­lə bir dəfə də ev­­­lən­­­mə­­­yib. Kö­­­kəl­­­mir də. De­­­nən, ye­­­tim, kö­­­kəl, ba­­­rı bir hey-hə­­­rə­­­kə­­­tin ol­­­sun. Özün də tez-tez bı­­­çaq­­­la­­­şan adam, üs­­­tə­­­lik, vax­­­tın ke­­­çir - hal­­va de­­yil, ar­­­va­d­­la iş gör­­məyə güc la­­­zım­­­dı ey! Düz­­­dü, axır-axır­­­da Mi­­­ri da­­­rıx­­­ma­­­ğı ona tər­­­gi­­­də bil­­­miş­­­di. Elə da­­­rıx­­­ma­­­ğı tə­­­zə­­­cə tər­­­git­­­miş­­­di də ki, Alik Ma­­­rı­­­nın da­­­şı­­­nı atıb qa­­­yıt­­­dı. Ay xoş gəl­­­din, beş gəl­­­din. An­­­caq bu gə­­­liş Mi­­­ri­­­ni heç aç­­­ma­­­dı. "Qə­­­ni­­­mim gə­­­lib, - bir gün To­­­ma­­­ya şi­­­ka­­­yət­­­lə­­­nir­­­miş. - Onu üs­­­tü­­­mə Əz­­­­ra­­­yıl özü gön­­­də­­­rib". Odey, iki Mi­­­ri uzun­­­luq­­­dadı, Türk­­­mə­­­nis­­­ta­­­nın qa­­­ra­­­ma­­­tı da üzün­­­də. Qa­­­yış ki­­­mi əzə­­­lə­­­lə­­­ri gün­­­də işıl­­­da­­­şır­­­dı­­­lar. Ap­­­te­­­kin qən­­­şə­­­rin­­­dən köl­­gəsi ke­­­çən­­­də, ada­­­mın ca­­­nı­­­na va­­­hi­­­mə otu­­­rur­. "Val­­­lah, mən ca­­­na­­­var ürə­­­yi ye­­­mi­­­şəm", - hər­­dən Mi­­­ri eh­­ti­­yat­­la­­nır. An­­caq ar­­tıq gec­­di; fil qu­­la­­ğın­­da yat­­­maq da ol­­­maz­­dı. Yat­­dın, bat­­dın. Hə­­­rə­­­kət la­­­zım­­­dı.

- Tez­­­ba­­­zar onu gəl­­­di­­­yi ye­­­rə qay­­­ta­­rır­­san, - bir gün Mi­­­ri To­­maya qəti tap­­­şı­­­rıq ver­­­di. - Bu nədi? Stan­­­si­­­ya­­­da ava­­­ra­­­la­­­nır.

- Mə­­­nim sö­­­zü­­­mə çox ba­­­xan­­­dı!

- Elə et, bax­­­sın.

- Eşit­­­mi­­­şəm qız is­­­tə­­­yir.

- Du­­­rub oğ­­­lan is­­­tə­­­mə­­­yə­­­cək ki? Sə­­nin­­ki də boş-boş qı­­rıl­­dat­­maq­­dı.

- On­­­suz ba­­­şı­­­ma daş dü­­­şüb, ya­­­man gün­­­də­­­yəm. Bi­z­­dən qu­­­la­­­ğı bir şey çal­­­sa, bat­­­mı­­­şıq.

- Ev­­­lən­­­mə­­­yi hə­­­lə tez­­­di. Həm də qa­­yı­­dıb Ma­­­rı­­­da da ev­­­lə­­­nə bi­­­lər. Ora­­lar­­­da azər­­­bay­­­can­­­lı bur­­­dan çox­­­dur.

Kü­­­çə­­­dən öt­­­kəm bir səs gəl­­­di­­­mi, Mi­­­ri ürə­­­yi­­­ni ye­­­yir. Xü­­­su­­­sən ki­­­şi səs­­­lə­­­rin­­­dən hür­­­kür. Elə bi­­­lir gə­­­lən ya or­­­qan iş­­­çi­­­si­­­di, ya da Alik. An­­­caq get-ge­­­də Alik onun üçün or­­­qan iş­­­çi­­­lə­­­rin­­­dən qor­­­xu­­­lu olur­­­du.

              "Mi­­­ri! Mi­­­ri!

              Ada­­­mı ye­­­yər di­­­ri-di­­­ri...

              Gö­­­rək bi­­­zə

              dər­­­man ve­­­rir, ya ver­­­mir!"

Bay, gö­­­rür­­­dün, lo­­­tu bir müş­­­tə­­­ri özünü at­­dı içə­­­ri. On­­­da  yenə ürə­­­yi ye­­­ri­­­nə gə­­­lir­­­di.

* * *

Bu da stan­­­si­­­ya. Va­­­qon­­­dan dü­­­şən­­­də, qa­­­ba­­­ğı­­­ma uzun-uzun, ələm ki­­­mi qa­­­ra köl­­­gə­­­lər çıx­­­dı. 15 ilin tə­­siri bi­­li­­nir: in­­di mən qa­­­ta­­­rın ix­­­ti­­­ya­­­rın­­­da­­­yam - get­­disə, get­­mə­­li­­yəm. Bu­­­ra­­­la­­­rı gə­­­zib yad elə­­­mək üçün ya­­­rım­­­ca sa­­­a­­­ta gü­­­ma­­­nım gə­­­lir­­­di. On­­­da da fi­­­kir ver­­­miş­­­dim, in­­­di də elə­­­dir: stan­­­si­­­ya­­­da za­­­man qı­­­sa və kə­­­sik-kə­­­sik, məc­­­bu­­­ri pro­­­se­­­du­­­ra­­­lar şək­­­lin­­­də olur. De­­­dim bir ap­­­te­­­kə də­­­yim, heç ol­­­ma­­­sa, Mi­­­ri­­­ni gö­­­rüm. An­­­caq per­­­ron­­­dan də­­­li ki­­­mi ora-bu­­­ra ha boy­­­lan­­­dım­­sa, keç­­miş ap­­­tek gö­­­zü­­­mə dəy­­­mə­­­di. Bu ne­­­cə iş­­­di - axı mən onu hə­­­mi­­­şə bur­­­dan gör­­­mü­­­şəm. Bay, hə, ay bu­­­du, at töv­­­lə­­­si­­­nə bən­­­zər qa­­­ram­­­tıl bir bi­­­na qən­­şə­­rim­­də du­­rub. Qa­­­ba­­­ğı sər­­həd kimi kə­­­sib. Hər­­­çənd ora-bu­­­ra­­­sın­­­da­­­kı ip­­­lər­­­dən sal­­­la­­­nan ala­­­bə­­­zək pal­­­tar­­­lar, xü­­­su­­­sən də rəng­­li uşaq don­­­la­­­rı bi­­­na­­­nın qor­­­xunc ru­­­hu­­­nu bir az öl­­­dü­­­rür­­­dü də. Qa­­­nım bərk qa­­­ral­­­mış­­­dı. Evi qa­­­ça­­­raq do­­­la­­­nıb keç­­­dim. Ürə­­­yi­­­mə nəhs şey­­­lər gə­­­lir, bey­­­ni­­­mə qa­­­ra-qu­­­ra fi­­­kir­­­lər do­­­lu­­şur­­­du. Vay, düz qorx­­mu­­şam - nə­­­in­­­ki Mi­­­ri ap­­­tek­­­də yox­­­du, heç ap­­­te­­­kin özü yer­­­li-dib­­­li yox­­­du. Onun ha­­­mar­­­lan­­­mış ye­­­rin­­­də pas­­lı də­­mir­­lər, üs­­­tü mis­­­mar­­­lı tax­­­ta par­­­ça­­­la­­­rı, na­­­mə­­­lum na­­­dinc ot­­­lar gözə də­­yir­­di. Axı, ha­­­nı ap­­­tek?! Bir az ara­­­lı­­­da sü­­­kut iç­­­rə sal­­­la­­­nan yel­­­lən­­­cək­­­lər uşaq mey­­­dan­­­ça­­­sı­­­nı sal­­­laq­­­xa­­­na­­­ya bən­­­zə­­­dir­­­di. Bir­­­dən yo­­­lun ba­­­şın­­­da qar­­­ğa bir ki­­­şi gör­­­sən­­­di. Ye­­­ri­­­yən­­­də aya­­­ğı­­­nı ba­­­la­­­ca çə­­­kir­­­di. Uşaq ki­­­mi onun ya­­­nı­­­na qa­­­çıb, sa­­­lam­­­laş­­­dım.

- Or­­­da ap­­­tek olub? Bax, o boş yer­­­də?

Ki­­­şi lal-din­­­məz ye­­­ri­­­mə­­­yin­­­də idi. Mən də qa­­­ra­­­ba­­­qa­­­ra düş­­­düm onun da­­­lı­­­na.

- Ay əmi! Ay da­­­yı! - axır özü­­­mü sax­­­la­­­ya bil­­­mə­­­yib qış­­­qır­­­dım.

- Tu­­­ta­­­lım, olub.

Eşi­­dir­­miş.

- Mir­­­məm­­­mə­­­di ta­­­nı­­­yır­­­dın?

- Ma­­­med Mi­­­ri­­­ni?

- Bə-əli.

- Ne­­­cə bə­­­yəm? Ney­­nir­­sən onu?

- Onu öl­­­dür­­­mə­­­yib­­­lər ki?! - qə­­­fil­­­dən ağ­­­lı­­­ma  gə­­­lən fik­­­ri tez də di­­­li­­­mə gə­­­tir­­­dim. Ürə­­­yim elə şid­­­dət­­­lə dö­­­yü­­­nür­­­dü ki, az qa­­­lır­­­dı si­­­nə­­­mi ya­­­rıb çö­­­lə çı­­­xa.

- Bəl­­kə də!

- Bur­­da za­­ra­­fat elə­­mir­­lər. Mənə olanı de.

- De­­­yə­­­sən!

- "De­­­yə­­­sən" nə­­­di, əşi! Ya hə de, ya yox! Nə özü­­­nü na­­­za qo­­­yub­­­san?!

- Mə­­­nəm, de­­­mi­­­rəm.

- Cə­­­hən­­­nə­­­mə-go­­­ra de! On­­­da sax­­­la qar­­­nın­­­da!

Axı­­­rın­­­cı xə­­­bər­­­dar­­­lıq zən­­­gi ça­­­lı­­­nan­­­da, qa­­­tar səm­­­tinə gö­­­tü­­­rül­­­düm. On­­­suz Mi­­­ri öl­­müş­­düsə də, qaç­­­ma­­­lı idim, qa­­­lır­­­dısa da. Onun öl­­­dü-qal­­­dı­­­sı­­­nı bil­­­mək mə­­­nə, stan­­­si­­­ya uşaq­­ları de­­­miş, "in­­­te­­­res" üçün la­­­zım­­­dı.

"At töv­­­lə­­­si"nin köl­­­gə­­­si Mi­­­ri­­­nin cəd­­­di ki­­­mi qa­­­ta­­­rın be­­­li­­­ni "qır­­­maq­­­da" idi. Bəl­­­kə də heç qa­­­tar bu gün stan­­­si­­­ya­­­dan çı­­­xa bil­­­mə­­­di... Kaş elə ola.

                 

      1982 - 2000, okt­­yabr


 

Digər xəbərlər

İnkarçılarımız

Mədəniyyət və müharibə

Mirzə Cəlillə ayrılıq məqamı

İntibah Həsrəti

Rafiq Tağının cinayət işi dayandırıldı

Şərhlər