Tarix: 20-05-2019 15:21
Baxış sayı: 1364
O, burnunda danışırdısa da, hər halda, ailə başçısı idi. Ancaq tın-tın Xanhüseyn ömründə həkimə getmədi, özünə baxdırmadı. "Burnuna biganəsən", - onu zarafatla sancardılar. "İkisindən biridir: səndə ya burun çəpərinin əyriliyi var, ya da polip", - bir hüzürdə kənd həkimi ona əlbəəl diaqnoz qoymuşdu. Xanhüseyn isə burnundakı "ət"i alın yazısı kimi qəbul etdi: bu cür doğulub, bu cür də öləcək. Əslində o, yalnız burnuna görə həyatda irəli getmədi, karyera qazanmadı. Ömrünü mal-qaraya həsr etdi. "Mal-qara ağsaqqalı", - tay-tuşları da hərdən onu dolayardılar. Amma hər necə olsa, inək-camışlarının yanından yel ötən kimi onun üstünə cumuşardılar. Bəd ayaqda Xanhüseyn özü də - onların yanındaydı. Adamın başı üstündə Allah var, heyvanlarla rəftarında ağıllı-məntiqli idi. Bir dəfə qonşu inəyinin doğacağı günü saatınacan dəqiq demişdi; hörməti də elə onda qalxdı.
- Xanhüseyn dayı, səndən yaxşı riyaziyyatçı çıxardı, - mən də onun tərifini göylərə qaldırdım.
- Riyaziyyatçı ölmür? - bu da onun köndələn cavabı.
Bir gün Bakıdan kəndə gələndə, eşitdim Xanhüseyn kişi dünyasını dəyişib. Yəqin "polip"dən də başqa xəstəlikləri varmış. Di gəl, bu xəstəlikləri həyat tərzi bilib, onları yaxşı ayırd etməyib. Yeddisi təzəcə çıxmışdı. Mənim də vaxtım dar. Ölümünə uzun-uzadı vaysınmadan, həm də bacımın yanında bunun elə bir əhəmiyyəti yoxdu, tez onlara getdim. Getməsəydim, mən tərəfdən eşşəklik alınacaqdı. Həyətlərində Güllü xala qabağıma çıxdı. Dinməzcənə ətirsiz-bəzəksiz başını qucaqladım. Darıxdırıcı başsağlığı sözlərini "təbii" bir kədərlə ifa etdim. Deməliyəm ki, başsağlıqları insandan həmişə artistizm tələb edir. Süfrəyə çay gələndə, sıxıntı aradan götürüldü. Stəkan-nəlbəki cingiltisi şən ovqat yaratdı.
- Rəhmətlik heç özünə baxmadı, - alnımı ovuşdura-ovuşdura axır ki deməyə bu sözləri tapdım.
- İçi çürüyənəcən həkim-zad tanımadı.
- Hə, elələri olur.
- Neylədisə, özü özünə elədi.
Durub gedəndə, nəlbəkinin altına pul qoydum. Uzun başağrısı olacaqdı: Güllü xaladan onun öz azar-bezarını soruşmadım. Amma elə üzündəncə görünürdü ki, rastlaşmadığımız bu bir ildə yaman düşüb. Şam kimi ərimişdi. Üç-beş il əvvələcən ətli-canlı bir arvaddı. Toppuş döşlərinə baxmağasa utanardım. Yeriyəndə yer silkələnirdi. Düzü, məndən yaşlı olsa da ondan keçməzdim. Kəsirdim ondan. Güləndə, çöhrəsindən şəfəq saçılardı. Nəzəri cəhətcə dodaqları bal kimi olmalı idi. İndisə rəng-ruhu solub. İrəli getmirdi, getməsin, barı geri getməyəydi. Çiçəyin atılan dövrünü yaşayırdı. Bəlkə xiffət çəkir? Amma yox, xiffətdən insan bu qədər geri getməz. Əksinə, hüzn qadını daha da qəşəng göstərir. Yox, canı üzülməkdə - xərçəngə oxşayır. Artıq bunun qıçı-qıçına dolaşırdı. Allah bilir, ağartdığı Bakı yollarında neçə-neçə xəstəliklərə tutulub. Böyrəkləri çürüyüb. Qış vaxtı vaqonlarda adamın dişi-dişinə dəyir. Gəlinliyindən alverdədir. Ərinin tın-tınlığı başına daş salıb, deyərdi. "Mən də evlərdə xanımlıq edə bilməzdimmi?" - əsas şikayəti bu idi.
Xanhüseyn polipini kəsdirsəydi, inandırım, natiq ola bilərdi. Bəlkə hər hansı partiya xəttində ucalacaqdı da.
Məncə, Güllü xala səfərlərdə sevgilərə düçar olurdu. Yoxsa başında-çiynində göy-göyərti kisələri - yolları cəh-cəh vura-vura gedib-gələrdimi? Yad yerlərdə onu qucaqlamamış-öpməmiş olmazdılar. Şorgözlər sevgi sözləriylə hökmən qulaqlarını doldurub. Mənim onlara paxıllığım tuturdu. Xanhüseyn kişi də düz eləmirdi: onu heç vaxt qısqanmazdı. Eləcə - "Getdin? Get". Yaxud - "Gəldin? Gəl. Görək nə almısan?"
Bakıya qayıdıb, qışda təzədən kəndə dönəndə - "Güllü xala ölüb", - evdə bacım mənə dedi. Sevincəkliyindən, olmaya, bu, muştuluq istəyirdi? Mən də tez ona, ya elə boş havaya, avtomatik-mexaniki tərzdə - "Allah rəhmət eləsin", - dedim.
- Xanhüseyn kişini... bilirdin? - bacım soruşdu.
- Bə keçən səfər başsağlığına getməmişdim?
- Bay, düzdü.
- Gərək bu axşam da vaxt tapıb onlara gedəm.
- Yenə - getmək? Keçən dəfəki bəs deyil?
Mən təəccüblə bacımın üzünə baxdım.
- Başa düşmədim? Bu ölənin o ölənə nə dəxli?
- Deyirəm, bunlarda gündə biri dombalaq aşacaq... Biz də boş xərcə düşməliyik?
Birdən Güllü xalanın həyatı kino lenti kimi gözlərim önündən keçdi. Elə bil ürəyimi sıxıb-buraxmağa başladılar. Mən bacımın əvəzinə vicdan əzabı çəkirdim.
- Mal-dövlətinin indidən qədrini bil, - bacım üyüdüb-tökməyində. - Evlənməyin də hələ durur. Ağıllı ol.
- Oldu. Olaram, - desəm də, özümü dəliliyə vurub, onun qulağının dibini alışdırmaq keçdi könlümdən.
Hüzürə gedəndə, qorxurdum evlərində bir ins-cins tapmayam. Amma elə uzaqdanca eyvanda işıq görüb sevindim. Tənha lampa işıqla bərabər həyətə qaranlıq da saçırdı; ona sarı getdim. Güman, gəlin evdəydi. Hə, zənnim düz çıxdı.
Əlihüseyn qırxı verib, həmişəki kimi tez də atlanıb öz Rusyətinə getmişdi. Onun da çörəyi didərgindi.
- Demişəm, o elə "Şkoda"da öləcək, - çayı qabağıma qoyar-qoymaz Sədəfin dərdi açıldı. - Bədənində sağ-islahat yer yoxdu. Hər yeri "vospalenyə"di.
- Gəlsin, Bakıda yoxlatdırım.
- Sən Allah, onda başına ağıl da qoyarsan.
- Baş üstə.
Amma ağıl sonrakı işdi, hələlik nəlbəkinin altına pul qoyub, ya Allah, ayağa durdum.
- Bax, elə gələn günündəcə yanıma göndər, - qapı ağzında bir də tapşırdım.
- Görüm neynirəm. Amma tərsdi, çətin yola gələ.
- Mənim adımı ver, işin yoxdu.
Mən onun bəd xəbərini hələ Bakıda almışdım: Əlihüseyn Moskvada infarkta tutulub. Demək, artıq ölüm üçün xəstəlikdən "zapaska"sı vardı. O, vaxtından qabaq qocalanlardandı. Hərçənd qocalığı eyninə almırdı. Sanki qocalan heç də o deyildi. Bəlkə də qəti güzgüyə-zada baxmır. Çünki baxsaydı, özündən hürkər, əvvəl dəli olmuş olsa da, sonra bir tədbir görərdi. Gəncliyində bir balaca parladı. Toylarda dost-tanışın başına pul səpələməklə ad çıxardı. Xeyir-şərlə hörmət qazandı. Bir iş var ki, "xeyir-şər"i tərgitsə, yenə hörmətdən düşəcəkdi.
Novruz bayramı günü sübh tezdən qatardan düşüb, evdə hazır çay-çörəyə əl vurmamış, qəbir üstə axışan camaata qoşuldum. Məni qarşılayırmış kimi, qəbiristanlıqda çayır və torpaq ətri verən təptəzə bir qəbir qabağıma çıxdı.
- Bu kiminkidir?
- Sədəfdi də-ə. Əlihüseynin yoldaşı.
- Vay evinnən, bunlar qırılıb-çatıldı ki.
Əlihüseyni gözüm axtardı. Çaşıb o da bu dünyada olmaz. Düzü, mən ilk əvvəl onun ölümünü gözləyərdim. Ona baxanda, Sədəfin yüz il yaşayacağı güman edilərdi. Gördüm oğlanı tapmıram, qorxa-qorxa onu yanımdakılardan soruşdum. Uzaqda durmuş "babam yaşında" bir kişini göstərdilər. Dinmə, Əlihüseyndimi o? Siqaret kötüyünü yerə atıb tapdalayırdı. Asta-asta ona sarı getdim. Nəzərlərimiz toqquşan kimi, sakitcə qucaqlaşdıq.
- Allah rəhmət eləsin.
O, razılıqla başını tərpətdi.
- Xəstə idi?
Bay, sualı düzgün vermədim. Xəstə olub ki - ölüb də-ə. Sağlam niyə ölməlidir? Hərçənd mən onu xəstə sanmazdım. Əlihüseyn dərsdən "iki" almış şagird kimi gözlərini yerə dikmişdi.
- Bu gün evdəsən?
- Bə hardayam?
Görən, ata-anasının hüzürlərində olmağımı ona çatdırıblar? Xəbəri yoxdusa, ürəyində elə bilir eşşəyəm. Bəlkə elə ona görə də suallarımın birinə cavab verəndə, o birinə vermir.
Mərasim qurtarcaq evə döndüm.
- Ay nə var, nə yox? - bayquş kimi tək yaşayan bacımla yalandan xoş-beş elədim. O hərdən özünü mənə şən göstərir; mən də borcdan çıxıb özümü ona şən göstərirəm. Düzdü, qəlbi sınıqdı - övladı yoxdu. Həyat yoldaşını da "həyat düşməni" adlandırmaq daha düzgün olardı. "Veçni" Rusyətdədir.
- Çaşıb bu gün də hüzürə gedərsən...
- Bə yox? Getməyim? Bu gün qara bayram deyil?
- Xəbərin var xəbərdən?
- Yo-ox.
- Sədəf də getdi.
- Artıq qəbri üstə olmuşam. İndi gedib evlərinə də dəyərəm.
- Qardaş canı, bezmişik lap. Gündə biri ölür.
- Bacı, sən nə axmaq adamsanmış! - dözməyib çımxırdım. - Camaat kefindən ölür?
- Nə bilmək olar?
- Daha sənə sözüm yoxdur.
"Ancaq elə mən də sənin tayınam. Hüzürlərə candərdi gedirəm".
- ...Özlərini müalicə elətdirsinlər. Yaxşı qazanc yeri tapıb