Salyan "dustağ"ı

Tarix: 21-05-2019 12:19
Baxış sayı: 1659

Əfsa­­nə­­də de­­yi­­lir ki, sər­­həd­­lə­­rin ha­­mı­­sı təp­­tə­­zə məf­­til­­lər­­dən­­di. Gün­­lü gün­­lər­­də tə­­zə məf­­til­­lər­­dən hər iki düş­­mən səm­­ti­­nə işıq­­lar sa­­çı­­lır. İşıq­­la­­rın gö­­yə dü­­şə­­ni alt­dan quş qa­­nad­­la­­rı­­nı işıq­­lan­­dı­­rır, ye­­rə dü­­şən­­lə­­ri­­sə çar­­paz­­la­­şıb nə­­həng kar­­kas ya­­ra­­dır.

Tə­­zə sər­­həd­­lər hət­­ta ul­­duz işıq­­la­­rı­­nı da çə­­kib ye­­ri çı­­raq­­ba­­na dön­­də­­rir.

* * *

O tik­­di­­yi evi uzu­­nu­­na yox, hün­­dü­­rü­­nə xoş­­la­­yır. Nə qə­­dər də hün­­dür si­­fa­­riş edə­­lər, onun üçün bir elə yax­­şı­­dır. Uca ev is­­tə­­yən­­lə­­ri "şa­­ir" ad­­lan­­dı­­rır. Çox sı­­na­­yıb-so­­ru­­şub - on­­la­rın ha­­mı­­sı tel­­lə­­ri­­nin sün­­bül vax­­tı şer­lər ya­­zıb. Onun üçün yas­­tı ev sa­­hib­­lə­­ri qa­­nad­­sız in­­san­­lar­­dı. Gör ha, in­­di­­dən gə­­lə­­cək zəl­­zə­­lə­­lər­­də sağ qal­­maq məq­­sə­­di gü­­dür­­lər.

Quş­­lar "onun" ev­­lə­­ri­­nə çır­­pıl­­ma­­maq üçün uca­­dan uç­­ma­­ğa məc­­bur­­du­­lar. Düz­­dü, bu­­nun­­la da qa­­nad­­la­­rı bər­­ki­­yir. Həm də sər­­çə qar­­ta­­la bən­­zə­­yir, sı­­ğır­­çın - şa­­hi­­nə. An­­caq on­­suz bə­­zi­­lə­­ri ça­­tış­­dır­­ma­­yıb di­­var­­la­­rın za­­va­­lı­­na gə­­lir. Fə­­rə­­cin ucalt­dı­­ğı ev­­lə­­rin di­­bin­­də hər vaxt quş me­­yi­­ti ta­­par­­san. Onun ev­­lə­­ri­­nin di­­bi qatı köl­­gə­­li, qə­­bi­­ris­­tə­­na­­nə və qor­­xunc­dur. Hər hal­­da, bu ye­­rin quş­­la­­rı Fə­­rə­­cin sa­­yə­­sin­­də uca­­lı­­ğa öy­­rəş­­miş­­di­­lər. On­­lar ən azı iki­­qat quş­­du­­lar.

Fə­­rəc is­­tə­­ni­­lən evin ba­­nı­­na bir göz qır­­pı­­mın­­da dır­­ma­­nar. Yer­­də du­­rub ba­­şı­­nı onun da­­lın­­ca hər­­lən­­dir­­mək də çə­­tin pe­­şə­­dir: dün­­ya gö­­zün­­də çarx ki­­mi fır­­la­­nır. O, ayaq­­la­­rı­­nı qar­­şı di­­var­­la­­ra di­­rə­­mək­­lə yu­­xa­­rı qal­­xır. Al­­pi­­nizm onun di­­var­­lar­­da ye­­ri­­şi mü­­qa­­bi­­lin­­də heç nə­­dir. Cər­­cə­­nək olan­­da ayaq­­la­­rı upu­­zun gö­r­sə­nir. Fə­­rə­­cin bə­­də­­ni ota­­ğın tən or­­ta­­sı ilə, dö­­şə­­mə­­yə xə­­ya­­li per­­pen­­di­­kul­­yar xətt üz­­rə hə­­rə­­kət edir. Ya­­lan-doğ­­ru, bi­­ri de­­yə­­si, o, uça da bi­­lir. Am­­ma bu­­nu ha­­mı təs­­diq­­lə­­mir. Ha­­mı onu "adam di­­li bi­­lən mey­­mun" ad­­lan­­dı­­rır. Gu­­ya us­­ta­­lı­­ğı da elə mey­­mun­­lu­­ğu ilə əla­­qə­­dar­­dır. Ba­­şın­­da­­kı bir ba­­lış­­lıq tük­­lə daş üs­­tün­­də də ya­­tar. Si­­nə­­si - qa­­ra bir zə­­mi. Qol­­la­­rın­­da par­­laq sa­­çaq­­lar hör­­mək müm­­kün­­dü. İma­­rət sal­­dı­­ran köh­­nə lo­­tu­­lar­­dan bi­­ri onun qol­­la­­rın­­da­­kı tü­­kü yan-ya­­na saç ki­­mi hör­­dü­­rüb nü­­fu­­zunu ar­tır­maq na­­mi­­nə özü ilə gəz­­mə­­yə apa­­rıb­­mış. Mey­­mun­­lu­­ğu­­na çox adam kü­­rə­­yin­­də­­ki qıv­­rım­­lar­­dan ina­­nıb. Bu gə­­də­­nin hə­­lə bəl­­kə quy­­ru­­ğu da var­­dı. Ol­­ma­­mış ol­­maz. Bi­r nə­fər and içir ki, qə­­sə­­bə ha­­ma­­mın­­da onun quy­­ru­­ğu­­nu öz göz­­lə­­riy­­lə gö­­rüb.

Gü­­man və eh­­ti­­mal­­lar çox­­du: gu­­ya us­­ta­­lıq­­da qa­­ba­­ğa get­­mə­­si mey­­mu­­nun in­­sa­­na çev­­ril­­mə­­si pro­­se­­sin­­də da­­la qal­­ma­­ğın­­dan­­dı. "Fə­­rəc" mey­­mu­­nun in­­san adı idi. Bu cür "mey­­mun"lar dün­­ya­­ya us­­ta şək­­lin­­də sə­­pə­­lə­­nib və heç nə­­zə­­rə çarp­mır­­lar da. De­­yən­­lə­­rin bi­­ri ağ elə­­yib uza­­ğa ge­­dir­­di: dün­­ya­­da­­kı bü­­tün uca ev­­lə­­ri mey­­mun­­lar ti­­kib. İn­­san­­da elə hü­­nər nə gə­­zir! Av­­ro­­pa­­nın dür­­lü mə­­bəd­­lə­­ri, ka­­to­­lik kil­­sə və or­­na­­ment­li pən­­cə­­rə­­lə­­ri göy­­lə­­rə mil­lə­nən ar­xi­tek­­tur-qo­­tik bi­­na­­la­r da mey­­mun­­la­­rın əlin­­dən çı­­xıb. Bur­­da bə­­zi qa­­ran­­lıq mət­­ləb­­lər öz-özü­­nə ay­dın­­la­şır­­dı. Gu­­ya mey­­mun-adam­­lar əsa­­sən me­­şə­­lər­­də ya­­şa­­yır və da­­im ev həs­­rə­­tin­­də ol­­duq­­la­­rın­­dan, elə onu da yax­­şı ti­­kir­­lər. Me­­şə dün­­ya­­da­­kı iş­­lə­­rin baş­­lan­­ğı­­cı­­dır. Yer üzün­­də­­ki qa­­pı-pən­­cə­­rə­­lər, hət­­ta dörd­­künc nə­­fəs­­lik­­lər - işı­­ğa, hə­­ya­­ta tay­­ba­­tay açı­­la­­sı bü­­tün şey­­lər me­­şə­­lər­­lə bağ­­lı­­dır.

- Kim de­­miş, ha­­ra­­lı­­san?

On­­dan şüb­­hə­­lən­­miş­­di­­lər.

- Konk­ret - har­­dan­­san?

O, ca­­vab əvə­­zi­­nə əli­­ni yel­­lə­yən­də, bu, ca­­ma­­a­­tın şüb­­hə­­si­­ni bir az da ar­­tır­­dı. Həm də hirs­lə­­nir­­di­­lər. Bu cür azər­­bay­­can­­lı öm­­rün­­də ola bil­­məz! An­­caq ar­­tıq onun mey­­mun­­dan dön­­mə ol­­ma­­sı şək­­siz­­di.

* * *

Əf­­sa­­nə­­nin için­­də­­ki adam üzü­­nü sər­­hə­­də di­­rə­­yib na­­rın­­cı ba­­xış­­la­­rı­­nı itir­diyi uzaq­­la­­ra zil­­lə­­yir. Göz­­lə­­ri doğ­maca-ya­­şıl qə­­bi­­ris­­tan­­lıq­­la­­rını ax­­ta­­rır. Cən­­nət də ya­­şıl­­dır, fi­­kir­­lə­­şir. Du­­rub-du­­rub qə­­fil­­dən hön­­kür­­mə­­yi var. Ye­­rə göz­­lə­­ri boy­­da yaş­­lar tö­­kü­­lər. Göz ya­­şı daş-kə­­sək üs­­tü­­nə dü­­şən­­də, ət­­ra­­fa min­­lər­­cə ul­­duz sıç­­ra­­yır. Sər­­həd dib­­lə­­ri onun göz yaş­­la­­rın­­dan şo­­ran bağ­­la­­yıb. Dur­­bin­­li ke­­şik­­çi­­lər onu sər­­sə­­ri bi­­lir. Təh­­lü­­kə­­li in­­san - ağ­­la­­ma­­yan­­dır. Ağ­­la­­yır­­sa, de­­yir­­di­­lər, təh­­lü­­kə­­siz­­dir. Va­cib olar­sa da, elə­sinə gül­­lə at­­ma­­ğa dəy­məz. On­­suz düş­­mən­­çi­­li­­yi an­­la­­mır. Düş­­mən­­çi­­li­­yə li­­ri­­ka­­dan vaxt tap­­mır.

* * *

Qey­­bul­­la bu "mey­­mun"u Neft­ça­­la­­dan tut­­muş­­du. Ni­­şan ver­­miş­­di­­lər, o da gə­­lib onu uca bir evin kəl­­lə­­sin­­də haq­­la­­mış­­dı. Ye­­rə düş­­mə­­si­­ni, ya­­lan ol­­ma­­sın, dörd-beş sa­­at göz­­lə­­miş­­di. Gö­­yə ba­­xa-ba­­xa əs­­nə­­yən­­də, hət­­ta ağ­­zı­­na uzun bir mis­­mar dü­­şüb­­müş. Nə­­nə­­si na­­maz üs­­tə olub ki, mis­­mar gö­­zü­­nə gir­mə­­yib. Həm də gu­­ya iş­­lə­­yən vax­­tı ona "aşa­­ğı düş" de­­sən, or­­dan tə­­pə­­nə kər­­pic­­lər tul­­la­­ya­­caq. Hə, ona alt­dan yu­­xa­­rı nə qə­­dər bax­­mış­­dı­­sa, boy­­nun­­da da­­mar da­­ma­­rın üs­­tü­­nə min­­miş­­di. Axır us­­ta öz xo­­şuy­­la ye­­rə dü­­şən­­də, Qey­­bul­­la­­nı tə­­əc­­cüb­­lən­­di­­rən əsas şey onun göz­­lə­­ri ət­­ra­­fın­­da­­kı dörd­çev­­rə qıv­rım tük­­lər ol­­du. Elə bi­­lir­­din də göz­­lə­­ri iki yum­­ru tə­­kər­­di.

Fə­­rə­­cin tik­­di­­yi ev­­lər Sal­­ya­­nı ya­­ra­­şı­­ğa min­­di­­rir. Ucalt­­dı­­ğı ima­­rət­­lər dün­­ya­­nın işı­­ğı­­nı tu­­tub Sal­­ya­­na gə­­ti­­rir­­di. Hət­­ta Ayın şöv­­qü­­nü də. Ar­­tıq Sal­­ya­­na ba­­xan ha­­yıl-ma­­yıl olur­­du. Onun ev­­lə­­ri tə­­zə tax­­ta­­lar­­la ətir­­lə­­nir­­di. Mə­­həl­­lə­­lə­­rin han­­sın­­da­­sa tə­­zə tax­­ta qo­­xu­­sun­­dan məst olan iki qız tap­­mış­­dı­­lar. Fə­­rə­­cin özün­­dən də da­­im tax­­ta iy­­si gə­­lər­­di.

Sə­­ni ya­­na­­san, Sal­­yan!

Cə­­nub ra­­yon­­la­­rın­­dan gə­­lib Sal­­yan­­dan ke­­çən­­lər­­lə Ba­­kı­­dan gə­­lib or­­dan so­­vu­­şan­­la­­rın boy­­nu hə­­mi­­şə bu­­ruq qa­­lır. On­­lar ta­ma­şa­sın­dan doy­ma­dığı ima­­rət­­lə­­rin üs­­lu­­bu­­nu qi­­ya­­bi bə­­yə­­nir­­di­­lər. Kim­­di­­sə, sa­­vad­­lı­­lar de­­yir­­di, Sal­­yan­­da ar­­xi­­tek­­tu­­ra dü­hası ya­­şa­­yır.

Həm də sən de­­mə, bü­­tün res­­pub­­li­­ka onu Sal­­yan­­da ax­­ta­­rır.

Hə, "mey­­mun" iş­­lə­­yən­­də əli­­ni gör­­mə. İki­­cə də­­fə gup-gup - bay, mis­­mar yox ol­­du. O, əlin­­də mis­­mar əyi­­lən us­­ta­­nı us­­ta say­­maz­­dı. Hət­­ta ya­­ğış­­lar­­da da işıq sa­­çan pa­­rıl­­tı­­lı mis­­mar­­la­­rın ölü­­sü idi. Onun mis­­mar­­la­­rı ge­­cə­­lər də fos­­for ki­­mi cil­və­lə­nir. Hər han­­sı əş­­ya­­dan ha­­ra­­sa köl­­gə dü­­şər, bu­­nun mis­­mar­­la­­rın­­dan­sa işıq dü­­şür­­dü. Bu­­nun mis­­mar­­la­­rı­­nın köl­­gə­­si - işıq­­dı. O, göy­­də iş­­lə­­yən­­də, yer­­də mis­­mar­­la­­rın­­dan "zay­­çik"lər gə­­zər. Pas­­lı şe­­yi öm­­rün­­də sev­­mə­­yib. Pas­­lı mis­­mar sa­­hib­­lə­­ri­­ni "pis adam" sa­­yır. On­­lar axır­­da zəh­­mət­­haq­­qın­­dan kə­­sir­­lər də. Ham­­bal ki­­mi iş­­lə­­dir, yü­­kü tə­­pə­­yə vu­­ran­­da, "pul çat­­ma­­dı", de­­yir­­lər. On­­la­­rın üzün­­də tə­­bəs­­süm ak­­va­­ri­­um­­da ölü ba­­lıq­­lar ki­­mi gə­­zir. O, işı­­ğı özü­­nə çə­­kən ev­­lə­­rin için­­də bu cür qa­­ra məx­­luq­­la­­rın gə­­ziş­­mə­­si­­ni özü­­nə dərd edir. Bir növ, "ba­­la" sa­­yı­­lan sə­­nət əsə­­ri­­ni qur­­ba­­ğa­­la­­ra ba­­ğış­­la­­yıb qı­­ra­­ğa çə­­ki­­lir­­sən. O, zəh­­mə­­ti­­ni ha­­lal elə­­mə­­di­­yi in­­san­­la­­rı bir olan Al­­la­­ha tap­­şı­­rıb. "Mey­­mun" Al­­la­­hı­­nı yax­­şı ta­­nı­­yır. Cə­­za­­nı da yal­­nız onun işi bi­­lir.

* * *

Tə­­zə sər­­həd­­lə­­ri də köh­­nə­­lər sa­­yağı an­­caq quş­­lar aşa bi­­lər, in­­san yox. Əf­­sa­­nə­­də hər şey hə­­yat­­da­­kı ki­­mi idi. Sər­həd­çi­lər­dən ol­­sa, sər­­sə­­ri­­ni bu­­ra­­xar­­dı­­lar keçə. Ke­çib ney­­­­lə­­yə­­cək? Uzaq ba­­şı, beş-üç qə­­bir ta­­pıb, üs­­tün­­də qız ki­­mi ağ­­la­­ya­­caq. Baş­­daş­­la­­rı ilə öpü­­şüb-gö­­rü­­şüb ge­­ri qa­­yı­­da­­caq.

* * *

Qey­­bul­­la­­nın ima­­rə­­ti kül­­li-Sal­­yan­­a, üs­tə­lik, Azər­­bay­­ca­­na nü­­mu­­nə idi. "Mey­­mun"un əlin­­dən çı­­xan ilk ima­­rə­­tin sa­­hi­­bi ra­­yon­­da özü­­nü Qa­­qa­­rin ki­­mi apa­­rır­­dı. Sal­­yan­­da, elə bü­tün Azər­­bay­­can­­da ev niy­­yə­­ti­­nə dü­­şən­­lər va­­ci­­bən gə­­lib Qey­­bul­­la­­nın saq­­qa­­lı al­­tın­­dan keç­­mə­­li olur­­du. Bəh-bəh­­lə dal­­dan-qa­­baq­­dan evə ba­­xar, hən­­də­­və­­ri do­­la­­nar, alt-üst otaq­­­la­­rı gə­­zər­­di­­lər. Axır­­da da hə­­yət­­də­­ki tə­­nək­­lər köl­­gə­­sin­­də çay içə-içə - Qey­­bul­­la müş­­tə­­ri­­lə­­rə, müş­­tə­­ri­­lər də Qey­­bul­­la­­ya - bir ağız­­dan "mey­­mun"un tə­­ri­­fi­­ni söy­­lə­­yər­­di­­lər. Son­­ra da xə­­bər­­lə­­şib-so­­raq­­la­­şar, çə­­kic-mi­­şar sə­­si­­nə ge­­­də-ge­­də axır "mey­­mun"u ta­­par­­dı­­lar. "Mey­­mun" on­­la­­rın ya­­nı­­na naz­­la gə­­lər­­di. Naz­­la gəl­­dik­­cə, bun­­lar da az qa­­la tu­­tub oğ­­la­­nı maç elə­­mək is­­tə­­yir­­di­­lər.

Gör ne­­çə il­­di: Fə­­rə­­ci Sal­­yan­­dan bu­­rax­­mır­­lar. O, Sal­­yan "dus­­ta­ğ"ı ol­­muş­­du. Ev­­lər­­dən göz aç­­mır­­dı. An­­caq hər evin axı­­rın­­da fo­­to­­a­­pa­­ra­­tı­­nı is­­tə­­ni­­lən ada­­ma ve­­rib tə­­zə ev­­lə bir­­gə şək­­li­­ni at­­dır­­ma­­ğı var­­dı. O, tə­­zə ev­­lə ya­­di­­gar şə­­kil çək­­dir­­mək aza­­rı­­na müb­­tə­­la idi. Çək­­dir­­mə­­sə, ölüm­­cül xəs­­tə­­lə­­nər. Qey­­bul­­la özü onun al­­bo­­mu­­nu gö­­rüb: ha­­mı­­sı ev­­lər­­lə şə­­kil­­lər­­di. Yaş fər­­qi də hər şə­­kil­­də bi­­li­­nir. Ar­­dı­­cıl bax­­san, hət­­ta bı­­ğı da get-ge­­də ağa­­rır­­dı.

- İn­­şal­­lah, bur­­da da qa­­lar­­san, - Sal­­yan ar­­vad­­la­­rı ona elə bu­­ra­­da­­ca ar­­vad al­­ma­­ğı ay­­dı­­rır­­dı­­lar. Biri var, qı­­zıl diş­­lə­­ri al do­­daq­­la­­rın­­da əks edir­. Döş­­lə­­ri üst do­­da­­ğın­­da şə­­kil tər­­zin­­də səy­­ri­­yər­­di.

- Ev ol, - bu, ki­­şi­­lər­­di. On­­lar belə de­yən­də həm də bir az uta­­nır­­dı­­lar: bir­­dən "mey­­mun" on­­la­­rın öz qı­­zı­­nı is­­tə­­di.

An­­caq Fə­­rə­­cin hər­­dən üç-beş gün­­lü­­yə ara­­dan çıx­­maq­­lı­­ğı da var. Gö­­rün­­mə­­yən­­də, bi­­ri - "Sal­­ya­­nın aşa­­ğı ba­­şın­­da­­dı", de­­yə­cək, bi­­ri - "yu­­xa­­rı ba­­şın­­da". Son­­ra­­dan bəl­­li ola­­sı ki, ta­­mam baş­­qa yer­­də­­dir. An­­caq bu "ta­­mam baş­­qa yer" ca­­ma­­at üçün bir sir­­ri-xu­­da idi. "Mey­­mun" ye­­ri­­ni de­­məz­­di. Onun sə­­fər­­lə­­rin­­dən baş açan yox­­du. Göz­­dən us­­ta­­lıq­­la ov­­la­­nar­­dı. Get­­di­­yi yer na­­mə­­lum, gəl­­di­­yi yer - Sal­­yan. Kom­­bi­­na­­tın mü­­ha­­si­­bi bu­­nu dər­hal öz di­­li­­nə çe­­vi­­rər­­di: get­­di­­yi yer məc­­hul, gəl­­di­­yi - mə­­lum. Ədə­­biy­­yat mü­­əl­­li­­mi də bir də­­fə ona:

- Fə­­rəc, mən sə­­ni Puş­­ki­­nə bən­­zə­­di­­rəm, - de­­miş­­di.

- Ler­­mon­­to­­va bən­­zət­­mir­­sən?

Bu ki­­çik sor­­ğu-su­­al­­dan bi­­lin­­miş­­di ki, əl­­bət­­tə, Fə­­rəc ha­­ra­­da­­sa or­­ta mək­­təb təh­­si­­li gö­­rüb. An­­caq har­­da? Təh­­sil bir az qan­­qa­­ra­­çı­­lıq tö­­rət­­di: üç ba­­dam, bir qoz - bu da bi­­zim ta­­yı­­mız imiş. Elə-be­­lə us­­ta­­nın ba­­şı­­na kül! Ev tik­­di­­rən­­lər nor­­mal us­­ta tə­­rəf­­da­­rı de­­yil­­di­­lər. Gö­­zəl­­lik us­­ta­­nın məc­­hul­­lu­­ğun­­da­­dır. Mə­­lum şey göz­­dən tez dü­­şər. An­­caq bax­­ma, ca­­ma­­at hər də­­fə Fə­­rəc­­də əca­­ib-qə­­ra­­ib xü­­su­­siy­­yət­­lər ta­­pıb ruh­­la­­nar­­dı. On­­lar Fə­­rə­­ci da­­im məc­­hul­­lu­­ğa itə­­lə­­yir­­di. Sən de­­mə, o, na­­rın­­cı tax­­ta­­lar­­da­­kı dü­­yün­­lə­­rin fo­­to­­su­­nu da alır­­mış. Pən­­cə­­rə şü­­şə­­lə­­rin­­də­­ki­­lə­­ri­­nin də. Ye­­nə ədə­­biy­­yat mü­­əl­­li­­mi de­­yir­­di ki, bu dü­­yün­­lər us­­ta­­ya öz hə­­ya­­tın­­da­­kı dü­­yün­­lə­­ri xa­­tır­­la­­dır. Əl­­bət­­tə, o, bə­­dii şey­­lər bi­­li­­ci­­si­­dir: bəl­­kə də düz de­­yir. Ümu­­mən, dü­­yün ta­­le­­yin ob­­raz­­lı ifa­­də­­si­­dir. Hər dü­­yün­­də ul­­duz və bürc­lə­­rin dəst-xət­­ti var. İn­­san öm­­rün­­də­­ki dü­­yün­­lər mə­­na­­ca ağac öm­­rün­­də­­ki­­lər­­lə bir­­di. Dü­­yün­­lər bir-bi­­ri­­nin ox­­şa­­rı­­dır.

La­­lın di­­li­­ni ana­­sı bi­­lər, ca­­ma­­at otu­rub-du­rub Qey­­bul­­la­­ya tap­şı­rıq­lar ve­rir - on­­dan söz al­­sın. Am­ma sö­­zü də Fə­­rəc­­dən gə­­rək maq­­qaş­­la çə­­kə­­sən. Da­­im fan­­ta­­zi­­ya­­lar alə­­min­­də­­dir. O, qə­­dim Ro­­ma­­da ya­­şa­­say­­dı, ya­­ra­­da­­ca­­ğı abi­­də­­lər­­də bu gün də gö­­rü­­nər­­di. Ro­­ma abi­­də­­lə­­rin­­dən üç-dör­­dü nağ­­dı onun əlin­­dən çı­­xa­­caq­­dı. Fə­­rəc bir az gec, an­­caq on­­suz da gə­­lə­­cə­­yə get­­mək üçün dün­­ya­­ya gə­­lib. Ha­­yıf, çı­­raq ki­­mi ya­­nan Sal­­yan ev­­lə­­ri Ro­­ma abi­­də­­lə­­ri ki­­mi bərk ma­­te­­ri­­al­­dan de­­yil. On­­lar əbə­­diy­­yə­­tə an­­caq fo­­to­­lar və ki­­tab­­lar­­la ça­­ta bi­­lər. Mər­­mə­­ri ol­­ma­­dı­­ğın­­dan, Sal­­yan qə­­dim Ro­­ma­­nın ye­­ri­­şi­­ni heç cür ye­­ri­­yə bil­­məz. Fə­­rəc bur­­da hər evin əziz qo­­na­­ğı­­dır. Hə­­lə meh­­man­­xa­­na üzü gör­­mə­­yib. Ki­­ra­­yə­çi­lik ona yad­­dır. Öz tik­­di­­yi ev­­lər­­də­­cə otu­­rar. Onun dost­la­­rı ev tik­­di­­yi adam­­lar­­dan­­dı. Baş­­qa yer­­də, öl­­dür, qa­­la bil­­məz. Çim­­&cce

Digər xəbərlər

Rafiq Tağı ilə "Demokrat" qəzetinin əməkdaşı, gənc yazar Xuraman Hüseynzadə söhbətləşib

Ədəbi qalmaqallar Azərbaycanda vətəndaş sülhünün təzahürüdür

“İki Tağıyev İlqar” Kədərli və adsız yazı

"Qafqazın qartalı Şaumyan belə..(S.Vurğun)

Eklektik fikirlər

Şərhlər